Na gorąco, od razu jak się dowiedziałem o śmierci Eugeniusza, napisałem emocjonalnie na profilu JJP Flipper Club w ten sposób: „Odszedł Eugeniusz Wiecha. Nestor flipperów w Polsce i swego czasu potentat w tej dziedzinie. Miał wiele pasji i interesów z szeroko rozumianej rozrywki, ale flippery były szczególnie bliskie jego sercu, do końca”.
Znałem go długo, całe lata, ale nie za dobrze, choć na ty przeszliśmy ładnych parę lat temu. Zawsze go miałem za łebskiego gościa, choć może niekoniecznie takiego, z którym akuratnie ja miałbym się bardzo zaprzyjaźnić. Zresztą byliśmy z innego pokolenia, kiedy on zarabiał (i to dobrze, co w PRL-u niekoniecznie było cnotą) ja uczyłem się chodzić. A parę lat później grałem na wspaniałych maszynach zręcznościowych, którymi w smutnej rzeczywistości Polski operowali jego koledzy w Krakowie. Zresztą znał prawie wszystkich, zawsze sypał nazwiskami. Czasem dodawał, że ten już nie żyje. Albo ów: „Ale nie wiem, czy jeszcze żyje…”.
Miałem zrobić z nim solidny wywiad. Zrobiłem, nie tak wielki jak chciałem, ale coś sporego mam. I się tym podzielę w swoim czasie.
Spotykałem się z Gienkiem ostatnimi czasy częściej i na dłużej. Lepiej się poznaliśmy. Opowiadał mi o branży, na czym robił pieniądze w „komunie” i wolnej Polsce, jak siedział w stanie wojennym. Także Katowicach i Śląsku, a czasem nie były to rzeczy wesołe, jednak zawsze szalenie ciekawe. Był zaangażowany w nasze nowe przedsięwzięcie – nasze w tym też jego. I mieliśmy jeszcze pogadać o jego wspomnieniach, zwłaszcza automaciarskich. Jak to często bywa, nie zdążyłem.
Cieszę się z tego, co mam zarejestrowane i spotkań z nim, zawodowych i koleżeńskich, czasem przemieszanych, jak to w życiu.
Łukasz Dziatkiewicz
Eugeniusz Wiecha w swoim katowickim hotelu – Pinball Rooms
